-
Oferta od
osoby prywatnej
-
Stan
używane
Duży arkusz papieru pakowego z 1970 r. w który zapakowane były prace Karola Stobieckiego na wystawę pośmiertną 1908-1970. Papier mocno zużyty, ze śladami po składaniu i zagnieceniami, ale to jest wyjątkowa pamiątka po malarzu z Grupy 8.
Stobiecki Karol (1908-1970), malarz, prawnik. Ur. 10 IX w Tarnopol. Szkołę powszechną, a następnie gimnazjum, ukończył w Tarnopolu; egzamin maturalny zdał w r. 1926. Już jako uczeń malował akwarele przedstawiające epizody z historii Polski. Studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza i równocześnie uczył się malarstwa w lwowskiej szkole Stanisława Kaczor-Batowskiego i w pracowniach Kazimierza Sichulskiego i Zygmunta Rozwadowskiego. Po ukończeniu w r. 1933 studiów prawniczych wrócił do Tarnopola i w l. 1934-37 pracował w Wydz. Rolnictwa i Reform Rolnych Urzędu Wojewódzkiego. W l. 1937-39 odbył aplikację w kancelarii notarialnej w Łańcucie. Jednocześnie malował i brał udział w wystawach artystycznych. Uprawiał akwarelę, gwasz, malarstwo olejne i rysunek. Kontynuował tradycję malarstwa realistycznego o tematyce historycznej, batalistycznej i rodzajowej, zwłaszcza twórczości Kaczor-Batowskiego i Rozwadowskiego, czerpał także inspirację z literatury polskiej; niewiele malował pejzaży i portretów. Po wybuchu II Wojny Światowej, w r. 1939, przeniósł się S. do Lwowa; w czasie okupacji sowieckiej pracował tam w Muzeum Historycznym i działał w kooperatywie «Artysta». Od r. 1941 mieszkał w Krośnie, utrzymując się z malowania.Po wyzwoleniu r. 1944 podjął współpracę z Wydz. Kultury i Sztuki przy Starostwie; działał w kole plastyków i organizował oddział Związku Zawodowego Artystów Plastyków. Współpracował z malarzem Zdzisławem Truskolaskim przy wydaniu 2 numerów pisma „Sztuka i Życie”. W 1945 uczestniczył tamże w I Wystawie Malarskiej zorganizowanej przez ZPAP, a w czerwcu t.r. w Salonie Wiosennym. W sierpniu opuścił Krosno i przeniósł się do Leszna. Był jednym z założycieli i przewodniczącym sekcji plastyków Tow. Miłośników Kultury im. Karola Kurpińskiego, a po jej przekształceniu w Stow. Plastyków Leszczyńskich – jego wiceprezesem i następnie prezesem. Ukończył kurs muzeologiczny w Krakowie i opiekował się zbiorami planowanego Muz. Regionalnego w Lesznie. T.r. wystawiał w Lesznie i Kaliszu. Do lutego 1947 pracował w Lesznie w spółdzielni «Rolnik», następnie kierował sekretariatem Komitetu Obchodów 400-lecia Nadania Praw Miejskich m. Lesznu. Na jubileusz ten namalował w l. 1946–7, przy współpracy malarza-amatora Leona Rozpendowskiego, wielkich rozmiarów panoramę Bitwa na Psim Polu. Obraz eksponowany w r. 1947 w Lesznie w oddzielnym baraku na Wystawie Rolniczo-Przemysłowej, został t.r. wyróżniony nagrodą Min. Kultury i Sztuki. Na polecenie marsz. Michała Żymierskiego panoramę zakupiło Tow. Przyjaciół Żołnierza i przekazało na Wystawę Ziem Odzyskanych we Wrocławiu, gdzie wystawiono ją w r. 1948 w osobnym pawilonie. Bitwę na Psim Polu oglądali m.in.
uczestnicy odbywającego się tamże Kongresu Pokoju, wśród nich także P. Picasso, Po zamknięciu wystawy panorama zaginęła. Od r. 1947 był S. członkiem ZPAP.
Kierował Referatem Oświaty, Kultury i Sztuki w Zarządzie Miejskim Leszna. W r. 1948 wystawiał w Ostrowie Wielkopolskim. Namalowanie Bitwy na Psim Polu stało się przełomem w życiu S-ego, który w r. 1948 przeniósł się do Wrocławia. Początkowo pracował tam w dziale propagandy wizualnej Zarządu Okręgu Tow. Przyjaciół Żołnierza. następnie był instruktorem w Wydz. Kultury Prezydium Wojewódzkiej
Rady Narodowej (1950–61), kierownikiem-instruktorem Klubu Amatorów Plastyków (1959–63) oraz krótko adiunktem w Działach Wydawniczym i Oręża Muzeum Śląskiego (1961). Był członkiem Tow. Archeologicznego (od r. 1956), prezesem Stow. Miłośników Dawnej Broni i Barwy (od t.r.) oraz przewodniczącym Tow. Przyjaciół Muz. Wojska przy Muz. Historycznym m. Wrocławia (od r. 1958). Na początku l. pięćdziesiątych włączył się w nurt malarstwa socrealistycznego, tworząc Dom wśród ruin, Stadninę Państwową – namalowaną wspólnie z Marią Dawską, Pejzaż z fabryką; malował także widoki miasta i jego okolic, m.in. Wrocław, pejzaż miejski, Widok na Odrę, Pejzaż z Obornik. Brał udział w Salonach Zimowych w Radomiu (1951–2, 1956) i wystawach ogólnopolskich w Warszawie (1953, 1959, 1961–3). W r. 1956 należał do założycieli wrocławskiej «Grupy 8» (zarejestrowanej w r. 1957), uprawiającej malarstwo realistyczne, która chciała dotrzeć ze sztuką do najszerszych kręgów odbiorców. Z «Grupą 8» wystawiał we Wrocławiu w Domu Oficera (w grudniu 1956) i Salonie Biura Wystaw Artystycznych (BWA, we wrześniu 1957), a następnie w Katowicach w Muz. Śląskim (1959), Jeleniej Górze, Kowarach, Zgorzelcu, Turowie (1962), Wałbrzychu, Kłodzku, Górze Śląskiej (1964) oraz ponownie we Wrocławiu w BWA (1961, 1963, 1965, 1967). Uczestniczył w ogólnopolskiej wystawie „Szlakiem Chopina” w Dusznikach Zdroju, I i III Wystawie Plastyki Ziem Nadodrzańskich, I Biennale Grafiki w Krakowie (1960), wystawach warszawskich: „Grafika Artystyczna i Rysunek w XV-lecie PRL” (1961), „Twórczość plastyczna w XX-leciu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej” i „Wystawa Prehistorii i Archeologii” (obie 1964), oraz wrocławskiej „Malarstwo, Rzeźba, Grafika” (1967), a także ogólnopolskiej „25-lecie LWP w twórczości plastycznej” (1968).
Miał 8 wystaw indywidualnych: we Wrocławiu (1957, 1958, 1960, 1963 i 1965), Jaworze, Miliczu (1960) oraz objazdową z cyklu „Poznaj plastyków dolnośląskich” (1962–3). W r. 1962 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Od r. 1964 pracował jako dyrektor Państw. Ogniska Kultury Plastycznej we Wrocławiu.
Zmarł 7 III 1970 tamże. Po jego śmierci TPSP i Muz. Śląskie zorganizowały w r. 1970 wystawę retrospektywną, prezentującą 141 jego prac, w tym wiele ilustracji do dzieł literackich. Prace Stobieckiego znajdują się m.in. we Wrocławiu w Muzeach Narodowym i Historycznym (szkic do panoramy Bitwa na Psim Polu) oraz Zakł. Narodowym im. Ossolińskich, a także w zbiorach prywatnych. http*************************